Ken je dat gevoel? Dat gevoel dat je een beetje vast zit in je werk? Je hebt het best naar je zin, maar toch mist er iets.
Een half jaar geleden werkte ik nog in de ICT, met mijn baan als Interaction Designer had ik het goed voor elkaar. Tweeëntwintig jaar, een eigen huisje, een vast contract en een mooi loon, wat wil je nog meer? Toch miste er voor mij iets, ik kwam vaak vermoeid en chagrijnig thuis. Ik ben gaan nadenken over waar ik mezelf over een aantal jaar zag staan. Meer afwisseling, meer sociaal contact en een betere combi van fysiek en mentaal werk. Kan ik dat met dit werk bereiken? Is dit wel datgene wat bij mij past? Wil ik dit nog wel mijn hele leven doen? Al snel wist ik het antwoord op deze vragen, ik wilde iets anders, ik wilde het ziekenhuis in!
Dat betekende opnieuw studeren, pfoe dat was toch wel even heftig. Vier jaar opnieuw de schoolbanken in. Tevens was er ook nog een hypotheek die betaald moest worden. Dat leek onhaalbaar. De vacature van het UMC Utrecht om in drie jaar mijn HBO-V diploma te halen middels een duale opleiding leek te mooi om waar te zijn. Deze opleiding zou betekenen dat ik na tien weken theorie gelijk parttime aan de slag kon in het ziekenhuis. Eén dag school, drie dagen werken. Zo kon ik mijn studie verkort doen én mijn hypotheek gewoon betalen. Ik hoefde er niet lang over na te denken en heb gelijk gesolliciteerd.
Na een pittig sollicitatietraject, kreeg ik het goede nieuw dat ik was aangenomen. Ik merkte dat veel mensen bewondering hadden voor de keuze die ik maakte. Je vaste baan en mooie loon opgeven om je hart te volgen. Blijkbaar is dat voor veel mensen een grote stap en ik, ik ging die stap maken. Tuurlijk heb ik ook wel even getwijfeld. Kan ik het wel betalen? Wat als ik het toch niet zo leuk vind? Maar tegelijkertijd dacht ik bij mezelf: wat kan er misgaan? Er is altijd een weg terug. Dat ik er op achteruit ga wat betreft loon, daar zit ik totaal niet mee. Ik doe liever veertig jaar iets wat ik leuk vind en dat minder verdient, dan veertig jaar iets waar ik geen energie uit haal. Daarmee kan ik dan ook alleen maar zeggen, volg je hart!
Ps. Inmiddels ben ik al een half jaar actief als leerling-verpleegkundige in het ziekenhuis. Benieuwd naar hoe ik terugkijk op mijn eerste periode? Lees mijn volgende blog!
