‘En wat waren de resultaten uit je onderzoek?’ Mijn collega van Hogeschool Utrecht stelt me deze vraag. Ik heb net in zijn les aan de studenten uitgelegd wat promoveren inhoudt en welke deelonderzoeken ik heb gedaan. Eén van die onderzoeken gaat over het gebruik van posters als hulpmiddel om behoeften, informatie en gedachten van verpleegkundigen uit te vragen. Hoe zou het ontwerp van zo’n poster eruit moeten zien, zodat we op efficiënte wijze feedback krijgen? Welke elementen heeft de poster nodig, zodat deze ook aansluit op het werkproces van verpleegkundigen? De uitvraag kan bijvoorbeeld gaan over het ontwerp van handigere producten, maar in dit geval is het onderwerp de registratielast.
Tafelposter
Dit wordt dus geen poster aan de muur, want daar lopen verpleegkundigen te snel langs. Dus we gaan een poster met een 24-uursklok voor op tafel testen, als een onderlegvel waar verpleegkundigen op kunnen krabbelen, hun processen weergeven en hun mening erover uiten. Wat wordt er geregistreerd gedurende een dag en vinden ze het nuttig? Met de opgehaalde kennis kunnen we daarna weer verbeterslagen maken.
We leggen de poster in de koffiekamer, want dan zien ze het zodra ze binnenkomen en kunnen er meteen op schrijven als ze aan tafel zitten. We hebben er kruimels en een dikke koffievlek op gephotoshopt, zodat het begrijpelijk is dat je er gewoon alles op mag zetten. Simpel ontwerp, snel duidelijk wat ermee te doen en vooral weinig tekst, zodat er geen tijd verloren gaat aan lezen.
En wat waren de resultaten?
‘Het is discutabel om verpleegkundigen te betrekken bij werkactiviteiten in hun pauze.’ Mijn collega kijkt me een beetje vreemd aan als ik dit als resultaat benoem. Mijn onderzoek ging toch over het ontwerp van de poster? Wat was dan mijn hypothese/onderzoeksvraag? Als ik sec kijk naar de resultaten met betrekking tot de vormgeving en effecten hiervan bij de posters, dan kan ik daar veel over vertellen. Maar het meest opvallende voor mij was hoe ik blijkbaar verwachtte dat verpleegkundigen in hun pauze weer over de registratielast gingen nadenken. Op het moment dat ze hun rust kunnen nemen, komt de onderzoekster weer ergens mee. Waarom kan dat dan niet tijdens hun werk?
En ik heb daar helaas wel een antwoord op. In de pauze heb ik ze bij elkaar. Meteen interactie met elkaar als ik een vraag stel. Dus eigenlijk een perfect moment om informatie te krijgen. En helaas ben ik niet de enige die dat zo ziet. Snelle cursus? Die wordt ingepland in de lunchpauze, met broodjes. Feedbacksessie met product? Koffiepauze, maar we nemen koeken mee. Instructie? Verzin er maar een pauze bij.
Koffievlek
Hiermee bleek een volgende stap in mijn onderzoek het bedenken hoe we handig feedback kunnen krijgen, zonder de pauze van verpleegkundigen te claimen. Interessant hierbij is hoe de poster bij een verpleegafdeling ’s ochtends verdwenen was uit de koffiekamer. Mijn zoektocht leidde naar de verpleegbalie, waar die nacht iemand zich had uitgeleefd en volop bruikbare feedback op de poster had geschreven.
En andere resultaten met betrekking tot het ontwerp van de poster? Tja, de gephotoshopte koffievlek werkte averechts. Tijdens de eerste pauze was de poster al van de tafel gehaald, want de eerste koffievlek zat er al op.
Onderzoek: Vossebeld DM, Lugt R van der, Schuurmans MJ. Exploring posters as a probing tool to engage nurses in a development process. In: Christer K, Craig C, Wolstenholme D, editors. Proc. 5th Int. Conf. Des. Sheffield; 2018.
