Elke patiënt is een parel

‘Achteraf gezien heb ik mezelf verwaarloosd, maar alles moest doorgaan’. Dat vertelt de 47-jarige vrouw als ze binnenkomt op onze afdeling. Ze heeft dan al maandenlang last van haar buik. Het zal wel van de stress komen of van aambeien, dacht ze. Ze leidt immers een druk leven. Haar man zit in een palliatief behandeltraject, ze heeft twee jongens van 17 en 20 jaar oud, een huishouden, werk, een sociaal leven en lang gezorgd voor haar zieke vader.

Nu komt ze voor het aanleggen van een darmstoma, een biopsie van de lever en het plaatsen van een dubbel-J-katheter omdat ze darmkanker heeft met uitzaaiingen in haar lever en doorgroei in de blaas. Ze is open en goedlachs en van mijn leeftijd. Misschien treft het me daardoor des te harder.

Ik heb de zorg voor haar na de operatie. Ze praat graag. Over haar man. Over haar knullen die geen praters zijn en hun emoties niet goed kwijt kunnen. Haar vader die ze erg mist. Haar werk als apothekersassistente. Haar vrienden die komen koken, de tuin doen, in het huishouden helpen. Dan begint ze over het tv-programma van Ivo Niehe dat ze twee weken daarvoor heeft gezien. Daarin was professor Bob Pinedo te gast, een emeritus hoogleraar oncoloog die nu op Curaçao woont en eens in de zes weken poli in Nederland heeft. Zijn opmerking dat een standaard ziekte of behandeling niet bestaat en dat elke kanker bij ieder mens een eigen recept nodig heeft, dat heeft haar getriggerd. Ze heeft hem geschreven en kan over een maand op zijn poli komen. Ze is hoopvol, zo hoopvol op een kans, een houvast.

Als ze naar huis mag, geef ik haar mijn privé-mail om contact te houden. Voor het eerst in mijn carrière! We zijn dan al lang overgegaan van u naar jij. Thuis bekijk ik het tv-programma en google de professor. Ik begrijp meteen waarom zijn zienswijze haar zo aanspreekt. Enkele uitspraken van hem: ‘Elke patiënt is een parel’, ‘Richtlijnen zijn een noodzakelijk kwaad, je hebt ze nodig om onderzoeken op te baseren, maar je moet er ook van durven afwijken’ en ‘Je moet out-of-the-box denken’.

Het mailcontact blijft. Dokter Pinedo heeft haar voor behandeling verwezen naar een goede oncoloog in het UMCN. Hij kijkt mee op de achtergrond. Ze schrijft dat ze geopereerd gaat worden. Helaas wordt het niet de operatie waarop ze zo intens gehoopt had. De tumor heeft zich uitgebreid in haar buik en is niet helemaal te verwijderen. Hoe hoop dan omslaat in vrees: ik lees het tussen de regels door. Maar moedig en vasthoudend gaat ze door.

Twee maanden terug valt mijn oog op een rouwadvertentie. Die naam, het is haar man. Op mijn mails krijg ik geen antwoord terug. Dan op een ochtend twee maanden later weer een rouwadvertentie. Deze keer van haarzelf. Zo’n sterke, jonge, energieke, positieve vrouw, zo vechtend voor, zo hoopvol. Ze heeft de strijd tegen kanker verloren. Haar kinderen zijn in een paar maanden tijd hun vader en moeder kwijt en dat op die leeftijd. Het grijpt me aan.

Elke patiënt is een parel, maar deze vrouw was voor mij een extra bijzondere. Chapeau! – Margot van Ark