Onlangs was ik bij een lezing van Hugo Borst. Hij vertelde over het laatste proces van zijn dementerende moeder. Hoe hij vaak bezoekjes aan haar bracht in het verpleeghuis. Als ervaringsdeskundige herkende ik mij in zijn betoog.

In het verhaal van Hugo viel me iets op. Hij vertelde dat een bewoner in de huiskamer begon te praten over haar overleden broer. Ze deed dit vaker kennelijk. Hugo zei ‘Ik dacht, even afleiden, en vroeg: wilt u een kopje thee?’. De vrouw maakte een afwerende beweging met haar arm. Hugo deed voor hoe dat eruit zag. En toen dacht ik: hier heeft hij iets niet begrepen.

Wat écht speelt

Die afwerende beweging met haar arm vond ik heel tekenend. De vrouw wilde het hebben over haar overleden broer. Zij vroeg niet om afleiding. Dit is namelijk precies wat deze bewoners hun hele leven is gebeurd. Het heeft nooit mogen gaan over dat wat écht speelde. Hun binnenkant is vaak heel lang onuitgesproken geweest. En nu ze in deze staat zijn, in de staat van dementie, accepteren ze niet langer dat er niet echt geluisterd wordt, nu ze zich eindelijk uitspreken. De beweging met haar arm illustreert dat.

Als ik na een poos naast mijn moeder gezeten te hebben, mijn telefoon pakte, begon ze zich direct te roeren. ‘Zuster!’, riep ze dan, aanvoelend dat ik geen aandacht meer voor haar had.

Gastvrouw

Naast dat mijn eigen moeder de laatste jaren van haar leven in een verpleeghuis heeft gewoond, heb ik nu zelf een bijbaantje op de gesloten afdeling. Als gastvrouw. Het voelt een beetje als een eerbetoon aan mijn moeder, die in november verleden jaar is overleden. Ik vind het mooi en dankbaar werk. De bewoners voeden mij als mens. Echte aandacht en aansluiten op dat wat speelt in de belevingswereld van deze mensen. Als de heer P. met tranen in zijn ogen bij me komt, dan pak ik zijn handen, kijk hem aan en zeg ‘Ach Wim, ben je verdrietig?’ ‘Ja’, zegt Wim dan. Dat is de belangrijkste taak van de gastvrouw. Die overigens ook een gastheer mag zijn.

Zorg en aandacht combineren

Het is mede dankzij de inzet van Hugo dat deze rol – betaald – in het leven is geroepen in veel verpleeghuizen. Een mooie ontwikkeling. Niet alleen voor de bewoners. De verzorging is minstens net zo blij met onze komst. Het is leuk om in een goede samenwerking de zorg en aandacht te combineren. Allemaal met als hoger doel om bij te dragen aan een waardig en betekenisvolle afsluiting van het leven van onze demente ouderen. Ze verdienen het dubbel en dwars.

Na afloop van zijn lezing had ik het nog willen zeggen tegen Hugo, dat me dit was opgevallen in zijn lezing. Ik heb wel kort met hem gesproken, maar ben over van alles begonnen wat er eigenlijk minder toe deed. Hier had hij mij best mogen afleiden met een kopje thee.

Gepubliceerd door Reina Janssen

Naast haar werk als zelfstandig loopbaancoach werkt Reina Janssen 8 uur per week via Beweging 3.0 als gastvrouw op de gesloten afdeling van het verpleeghuis. 'Ik ken weinig ander werk, waarin ik zoveel echtheid beleef en dankbaarheid ontmoet voor hele, hele kleine dingen.'

2 Comments

  1. ceremonieingemarie 26 april 2019 at 6:29 pm

    Wat heb je dat weer mooi verwoord Reina. grt, Anneke

    Beantwoorden

    1. Dankjewel Anneke

      Beantwoorden

Helemaal (niet) mee eens of heb je een vraag? Laat een reactie achter: