Ik loop achter de verpleegkundige aan, pen en boekje bij de hand voor mijn aantekeningen, terwijl ze op een alarm afgaat. We lopen naar een rood licht op een apparaat naast een bed. De verpleegkundige vertelt me over haar frustraties met deze infuuspomp. Ik luister naar haar uitleg en kijk even naar de aangekoppelde patiënt. Ligt op zijn rug, lege ogen staren naar het plafond. Hij is nog jong, in de 30. Geen blijk van herkenning of erkenning dat ik daar sta of mag staan. Is er wel iemand, vraag ik me af?

Het is de eerste dag dat ik meeloop in een ziekenhuis, op een medium care. Ik voel me een voyeur, maar in mijn geval is de officiële benaming ‘onderzoeker’. Ik herken weinig apparaten, ik snap niks van verpleegkunde, alles is nieuw. Ik observeer het werk van de verpleegkundigen, en vooral, hoe ze met de producten om gaan. Bij elke piep zoek ik de bron en kijk ik hoe verpleegkundigen reageren.

De infuuspomp geeft een flow-alert. Luchtbellen verstoppen de toevoer, de sensor ziet geen druppels meer vallen. Enkele tikken tegen de lijn en een luchtbelletje rolt omhoog. De benodigde druppels vervolgen hun weg weer naar de patiënt, die nergens op reageert.

Ik pen pagina’s vol

Soms kan ik mee naar een bed en soms zit ik bij de balie. Dan observeer ik de bedrijvigheid, maak aantekeningen, lees de gebruiksaanwijzing van de monitor aan het bed en luister. Er gaat een oranje alarm op de centrale monitor, iets met de RF van de patiënt. Respiratory Frequency – ademfrequentie – volgens de gebruiksaanwijzing. Hij is laag, onder een grens van 8 per minuut. Volgens de verpleegkundigen is een lage RF normaal voor hem. Geen probleem zolang het zuurstofniveau in het bloed niet daalt. Ik zoek dat op, de SpO2. Ingespannen kijk ik naar het getal, de alarmen maken me nerveus. De verpleegkundigen lijken onverstoorbaar. De patiënt reageert niet.

Dan trekt een rode waarschuwing mijn aandacht. Een onbekende term verschijnt op het scherm. Gebruiksaanwijzing erbij. Apneu, betekent geen ademhaling. Net als het apparaat ben ik ook gealarmeerd! Een verpleegkundige kijkt en gaat door met haar werk, de patiënt reageert niet. Het alarm stopt. Ik haal ook maar weer adem.

Ben ik een voyeur?

Ik observeer de inrichting, schets het in mijn boekje. Bekijk hoe verpleegkundigen in de beperkte ruimte een oudere patiënt in een rolstoel zetten. Om het bed van de jongere patiënt staan mensen. Ik denk familie. Hij geeft nog steeds geen reactie, ligt op zijn rug, ogen open. Ze houden een fotoboek boven hem open, zodat zijn ogen erop gericht zijn. Ik duik met mijn hoofd in mijn aantekenboekje, voel me een voyeur.

Ik schrik op van weer een oranje alarm. De RF van de patiënt heeft een bovengrens van 40 ruim overschreden. En hoewel hij nog steeds geen enkele uitdrukking heeft op zijn gezicht, lijkt het toch als een reactie op wat hij ziet. Ook zijn bezoek schrikt van het oranje alarm bij de monitor naast hem. Nu staar ik misschien wel. Ze laten meer foto’s zien. Een enkele pagina brengt de RF nog boven de 30, maar verder zakt de RF weer terug naar een 16 en lager.

De dienst is voorbij, mijn hoofd loopt over en mijn boekje is halfvol. Naast de aantekeningen voor mijn onderzoek staan er ook een aantal krabbels over een monitor, die meer reactie zag dan ik.

Gepubliceerd door Danielle Vossebeld

Opgeleid tot industrieel ontwerper. Onderzoeker naar ontwerpen van hulpmiddelen voor verpleegkundigen. Docent met focus op people centered design en ergonomie.

Helemaal (niet) mee eens of heb je een vraag? Laat een reactie achter: