Organisatie: Marga Klompé, woonzorgcentrum Beth San te Aalten
Naam: Corry Jentink (57)
Functie: Eerst verantwoordelijk verzorgende
Sinds: 2013
Cliënten: 6 bewoners
Over hulpmiddelen en zelf uitproberen
Corry, eerst verantwoordelijk verzorgende bij Marga Klompé in Aalten, heeft mij zelf uitgenodigd om een dienst met haar mee te lopen. Omdat verzorgenden en specifiek die in de somatische ouderenzorg, zo weinig aandacht krijgen van de buitenwereld. En dat is zonde vindt ze. Want zij doet ook heel belangrijk werk. Namelijk liefdevolle zorg voor cliënten met chronische lichamelijke aandoeningen, zoals de ziekte van Parkinson of als gevolg van een beroerte.
Op het terrein van woonzorgcentrum Beth San staan verschillende gebouwen. Daarbinnen weer woongroepen, ‘we noemen het woningen’, met zes bewoners. Zodra ik Corry heb gevonden in woning 25, zitten we in onze eigen wereld. Dit is het werkgebied van Corry vandaag. Wat heerlijk overzichtelijk: een woonkamer, woonkeuken en gang met daaraan twee keer drie appartementen.
Aan het begin van haar dienst is het bijlezen van de dossiers, voordat ze de bewoners zal wakker maken om 8 uur. In de hoek van de woonkeuken werkt ze aan het bureau: ‘ik zit liever bij de bewoners, dan afgezonderd in een kantoortje. Er wonen hier trouwens momenteel alleen maar vrouwen’.
Een van de bewoners die ze daarna wakker maakt heeft moeite om de dag te beginnen. De Parkinson heeft haar verstijfd. ‘Doe de ogen eens los. Kiek mie eens an’, zegt Corry met luide stem in het Achterhoeks. Eenmaal uit bed, met behulp van een glijzeil, helpt ze haar lichaam te herinneren hoe het moet lopen: ‘1… 2… 1… 2…’. Langzaam komen haar benen in beweging richting badkamer. Ik kijk stilletjes toe en ben onder de indruk van wat Parkinson doet met een lichaam. Het voelt als een overwinning als mevrouw dan eindelijk op het toilet zit. Dat geeft Corry de tijd om ‘te doen wat ik het allerleukste vind’. Namelijk: het kunstgebit reinigen. Je moet er maar zin in hebben. Maar het geeft haar juist veel voldoening; ‘dan is het weer lekker schoon en fris’.
Een andere bewoner is herstellende van een luchtweginfectie. Daarvoor gebruikt Corry de tillift, ‘want die is er niet voor niets!’. Ze voegt trots toe dat ze, misschien wel daarom, al bijna 40 jaar zonder lichamelijke klachten in de zorg werkt.
Ze gebruikt de hulpmiddelen niet alleen graag, maar ze probeert ook zoveel mogelijk zelf uit. Dat merk ik kort daarna aan den lijve. Voor ik het weet hang ik tijdens de koffiepauze in de tillift. De bewoners vinden het prachtig om ‘die jonge meid’ in de lift te zien zweven. Corry heeft inmiddels haar witte werkjasje uit gedaan, maar dat maakt haar niet minder professioneel. Behendig rijdt ze me van de ene naar de andere stoel en laat me rustig omlaag zakken. Wat een ervaring.
Corry wil zélf ook graag ervaren wat de bewoners dagelijks meemaken. Daarom deed ze eens incontinentiemateriaal om. Maar wat ze ook probeerde, het lukte haar niet daarin te plassen: ‘dat is toch een mentale blokkade ofzo’. Daarop heeft ze er 4 liter water ingegoten en weer omgedaan. Puur om te ervaren hoe het voelt.
We zitten nog altijd aan de koffie en iedereen moet hartelijk lachen om haar anekdote. Maar ook van de bewondering dat ze dit toch maar gewoon doet.
Na de koffie helpt Corry een mevrouw kleding uit te kiezen voor de begrafenis van een kennis. Haar zoon komt haar straks ophalen. Driftig zoekt Corry die ene zwarte broek, hoewel mevrouw zegt de lichtgrijze ook prima te vinden. Corry vindt het echter belangrijk dat mevrouw er netjes en gepast uitziet. Voor haarzelf, maar ook als visitekaartje van hun woning. Gelukkig, in het washok komt de schone broek weer tevoorschijn. Mevrouw is toch wel blij nu ze deze aan kan trekken.
Ondertussen wordt de lunchtafel alweer gedekt. Corry helpt haar collega’s, door voor sommige bewoners de korstjes te verwijderen. Met een schaar: ‘dat is heel handig hoor’. In de zorg leer je nog eens wat. De lunch is opvallend luxe. Een collega had zin om een goed gevulde boerenomelet te bakken voor iedereen. Alle bewoners smullen ervan. Terwijl ze in het Achterhoeks met elkaar praten. Ik versta er weinig van, maar merk hoe ontspannen iedereen aan tafel is.
De middag is er voor wat zich aandient. Corry overlegt met collega’s over een bewoner die potentieel agressief kan zijn. Ze verleidt een vrouwelijke bewoner naar de kapper te gaan: ‘je laatste hemd heeft geen zakken hoor. Gun het jezelf lekker!’. En, zoals dat gaat in de zorg, rapporteert ze in de middag wat er die dag is gebeurd in woning 25.
Corry probeert er naar eigen zeggen uit te halen wat erin zit. Ze geniet van de kleine dingen. De knuffel die ze kreeg van een dankbare bewoner. Of een Eveline die ze zo gek kreeg in een tillift te hangen. Het uitproberen van incontinentiemateriaal heb ik overigens wel afgeslagen.
Dit blog is met de grootste zorgvuldigheid geschreven door Eveline Bouwman en ter akkoord voorgelegd aan Corry Jentink. Alle genoemde personen zijn met toestemming. Bij deze wil ik Corry, haar collega’s en de bewoners van Beth San, nogmaals hartelijk bedanken voor hun gastvrijheid.
Wil je reageren op het verhaal? Laat dan je reactie onderaan de pagina achter, of neem contact op met Eveline.
En dan nog dit…
Project ‘Werkgeluk in de Zorg’
Eveline Bouwman is eigenaar van Factor G, organisatiepsycholoog en werkgelukdeskundige. Ze nam het initiatief voor ‘Werkgeluk in de Zorg’, om met eigen ogen te zien waarom het zo gaaf is te werken in de zorg. Waarvoor al die professionals iedere dag hun bed uit komen en waar zij betekenis uit halen. Haar ervaringen deelt Eveline in blogs. Om te laten zien dat werken in de zorg niet alleen maar gaat over capaciteitsgebrek en rapporteren.
Eerst Verantwoordelijk Verzorgende (EVV)
In Nederland zijn ruim 145.000 verzorgenden werkzaam. De EVV is eerste aanspreekpunt voor de cliënt, familie, collega’s en andere zorgverleners. Hij of zij begeleidt een zorgvuldige intake en stelt het zorgplan op. Daarmee bewaakt de EVV de continuïteit van de zorg, die zich richt op het lichamelijk, geestelijk en sociaal welzijn van de cliënt.
