Organisatie: Het Maanderzand, verpleeghuis te Ede
Naam: Regina Vlot – van Keulen (42)
Functie: Verzorgende IG
Sinds: 2018
Cliënten: 30 bewoners
Over werk-privébalans, fietsen en Wie is de mol
Vrolijk stapt Regina van haar fiets en verwelkomt me bij verpleeghuis ‘Het Maanderzand’ in Ede. Ze heeft net haar kinderen naar school gebracht en start straks om 9 uur met haar dienst als verzorgende IG. Ja, pas om 9 uur. Dat is een van de dingen die ze zo waardeert aan haar werkgever: er wordt rekening gehouden met haar werk-privébalans. Anders had ze het thuis, met een groot gezin, niet kunnen bolwerken.
Direct valt ze haar collega’s bij die druk zijn met de ADL; algemeen dagelijkse levensverrichtingen, in goed Nederlands. De bewoners worden wakker gemaakt, geholpen met wassen, aankleden en krijgen hun ontbijt. Een potentieel stressmoment van de dienst. Want het kan zomaar zijn dat een bewoner extra aandacht nodig heeft, waardoor de planning uitloopt. Wat weer effect heeft op de dagbesteding waar de bewoners op tijd willen zijn.
Regina vindt het fijn dat ze aan het begin van haar dienst direct van toegevoegde waarde kan zijn voor haar collega’s. Op haar tablet ziet ze welke bewoners nog hulp nodig hebben. Ze gaat op pad naar het eerste appartement.
Meneer, ‘zeg maar Frits’, is al wakker. Hij is herstellende van een longontsteking, maar voelt zich alweer prima. Hij beantwoordt Regina’s vragen opgewekt: ‘graag die zwarte broek aan vandaag. Met dat lila overhemd. Dankjewel. Hoe is het weer vandaag?’. Terwijl ze doorkletsen, zie ik Regina flink doorwerken. Behendig trekt ze zijn steunkousen aan en stelt hem voor hem met de tillift naar de stoel te brengen: ‘nog maar even niet zelf lopen hè, Frits?’. Hij moet er hard om lachen. Geef hem die lift maar. En daar zweeft hij van bed naar stoel, ondersteund door het grote apparaat.
In zijn stoel krijgt hij een scheerbeurt van Regina: ‘ik vind dat leuk om te doen en ook belangrijk. De mensen moeten er gewoon verzorgd uit blijven zien. Ik let altijd op de kleine haartjes bij de kin, want die kun je makkelijk vergeten. Ook bij vrouwen controleer ik het altijd even. Dat zou ik later zelf ook willen.’
We laten hem alleen met een ontbijtje. Voor het weggaan wast Regina uitgebreid haar handen: ‘We moeten zorgvuldige werken volgens de protocollen. Anders heb je hier zó een virus ronddwalen, die je ook nog naar huis mee kan nemen. In de snelheid vergeten sommigen hun handen goed te wassen.’ Ze heeft daarom het initiatief genomen om de handhygiëne in het team te stimuleren, met het spel ‘Wie is de mol’. Alle collega’s mogen raden wie de mol is met slechte handhygiëne. ‘Je moet die collega er dan op aanspreken en zo kun je het spel winnen. Direct dus ook goed voor het leren van feedback geven!’, lacht ze.
Ik merk het al: dit is een daadkrachtige, bevlogen vrouw, die niet op haar mondje gevallen is. Een verzorgende in hart en nieren. Niet gek dat ze voor beroepsvereniging V&VN ambassadeur van verzorgenden is geworden.
Maar de praktijk gaat ook door. Regina overlegt met haar collega en bepalen samen de volgorde van bewoners, onder ander op basis van de geplande dagbesteding. Regina laat iedere bewoner eerst naar het toilet gaan of ze verschoont de katheter: ‘het zou efficiënter zijn als ik eerst andere handelingen zou uitvoeren. Maar die mensen moeten toch gewoon even plassen na een nacht!’.
De katheters worden verrassend slim aan het been vastgemaakt. Met een broek erover valt het niet op. Even later laat ze me de ruimte zien met al het incontinentiemateriaal. Het maakt me pijnlijk duidelijk welke ongemakken je krijgt als je ouder wordt. Alle schroom moet je laten varen. En vertrouwen op liefdevolle aandacht van een verzorgende als Regina, die je helpt schoon te blijven en een waardig leven te blijven leiden. Die je nog even wat privacy geeft door in de kamer te wachten als je op het toilet zit.
Als ik me omdraai zie ik Regina in een knalgeel hesje met de tekst ‘Niet storen! Medicatieronde’. Ik houd me stil, zodat zij alle medicijnen gereed kan maken voor de bewoners. Lezen, pakken, controleren, uitpakken, in een bakje, controleren, opruimen en het appartement van de bewoner in. Bij sommigen blijft ze even staan kijken; ‘die willen het nog weleens vergeten in te nemen, dus ik wacht tot de pillen zijn doorgeslikt’. Daarna vinkt ze de medicatie af op de lijst.
Onderweg komen we vrolijke Frits tegen. Die is lekker aan het fietsen, virtueel, ‘door heel Europa!’, lacht hij. Hij herkent me en vindt het maar wat leuk dat ik even aandacht heb voor zijn fietsavonturen. We lachen om de route die dwars door winkelstraten gaat, scheurend langs winkelend publiek en dan ineens door de bergen. Hij vindt het prachtig en trapt lekker door.
In de teamkamer neemt Regina plaats aan tafel. ‘Zo, dan kunnen we nu even zitten! Iedereen is bij de dagbesteding of heeft bezoek. Nu is het afwachten of er wordt gebeld door een bewoner. En anders kan ik rapportages bijwerken’, vertelt ze. Ik ben stiekem opgelucht dat ik kan zitten. We hebben al flink wat kilometers in de benen en dat ben ik niet gewend.
Vijf minuten duurt onze rust. Een bewoonster is gevallen in de badkamer. Met een sprintje gaan Regina en haar collega erop af. ‘Hoe voelt u zich mevrouw? Heeft u ergens pijn? Hoe is het gebeurd? Nee, blijf nog maar even zitten. Bent u duizelig?’, diverse checkvragen aan de vrouw die stilletjes huilt. Regina en haar collega overleggen snel met elkaar. Ze doen wat testjes of het een gebroken heup kan zijn. Behendig tillen ze haar op bed en stellen haar gerust. Ik zie de protocollen ondertussen in hun hoofden ratelen. Geruststellen, huisarts bellen, familie informeren, pijnstilling geven.
Als mevrouw weer rustig is, geef ik Regina en haar collega het compliment dat dit er uit zag als echt teamwerk. Perfect op elkaar ingespeeld en samen gezorgd voor de vrouw. Ze glunderen: ‘ja, dat klopt. Dit ging echt goed!’, beamen beiden. Regina is zichtbaar op haar plek als verzorgende. Ze heeft voor zichzelf een mooie balans gevonden tussen daadkrachtige en aandachtsvolle zorg. Ik zie de dankbaarheid bij de bewoners. En daarmee gaat Regina aan het eind van haar dienst weer net zo vrolijk naar huis als dat ze deze ochtend aan kwam fietsen.
Dit blog is met de grootste zorgvuldigheid geschreven door Eveline Bouwman en ter akkoord voorgelegd aan Regina Vlot – van Keulen. Alle genoemde en afgebeelde personen zijn met toestemming. Bij deze wil ik Regina, haar collega’s en de bewoners van Het Maanderzand, nogmaals hartelijk bedanken voor hun gastvrijheid.
Wil je reageren op het verhaal? Laat dan je reactie onderaan de pagina achter, of neem contact op met Eveline.
En dan nog dit…
Project ‘Werkgeluk in de Zorg’
Eveline Bouwman is eigenaar van Factor G, organisatiepsycholoog en werkgelukdeskundige. Ze nam het initiatief voor ‘Werkgeluk in de Zorg’, om met eigen ogen te zien waarom het zo gaaf is te werken in de zorg. Waarvoor al die professionals iedere dag hun bed uit komen en waar zij betekenis uit halen. Haar ervaringen deelt Eveline in blogs. Om te laten zien dat werken in de zorg niet alleen maar gaat over capaciteitsgebrek en rapporteren.
Verzorgende IG
De verzorgende individuele gezondheidszorg ondersteunt bewoners tijdens de verzorging op de vlakken waarop deze dat zelf niet kunnen. De verzorgende stelt hiervoor een zorgplan op en voert dat uit. In Nederland zijn ruim 145.000 verzorgenden werkzaam. Samen met verpleegkundigen en verpleegkundig specialisten vormen zij de grootste beroepsgroep van Nederland.
